Mijn Burn-out

Vanaf het moment dat de burn-out in 1999 door mijn huisarts was vastgesteld tot 2005 was ik op zoek naar; Wat dan wel? Waar droom ik van? Eigenlijk was ik op zoek naar Mijn Droom Leven. (Zie ook mijn blog hierover). De zoektocht naar ‘wat dan wel’ was minder gemakkelijk dan het klinkt. Bij het lezen van mijn vorige blog zou je bijna denken dat het eigenlijk binnen een paar maanden duidelijk was maar helaas. Het herstel van de burn-out was lang en moeizaam.

Daarbij kwam dat mijn dokter toen niet volledig overtuigd was over het bestaan van een burn-out. Het was hem wel duidelijk dat het anders was, dan de tijd waarin ik overspannen was in 1992. Burn-out was namelijk een ‘nieuwetijdsziekte die tussen de oren zat’ volgens hem. Toch zag hij in dat er hier iets echt ‘kapot’ gegaan was. Het lichamelijk herstel duurde lang en het herstel van de hersenen nog langer. Mede omdat er nog zo weinig bekend was over een burn-out en er bestonden ook geen Burn-out Coaches en Therapeuten zoals nu.

Binnen 6 weken was ik weer aan het werk. 2 uurtjes per dag. De ARBO-dienst was toen al heel erg sterk in het volgen van regeltjes. De regel was dat iemand binnen 6 weken weer aan het werk moest kunnen. Al was het maar met 2 uur per dag. Vanuit huis werken was toen nog geen optie, dus gewoon met de auto vanuit Rotterdam over de snelweg naar Barendrecht. Volledig gesloopt en total loss kwam ik aan, maar ik was aan het ‘werk’.

Eerlijk gezegd weet ik uit die periode vrij weinig nog. Een soort zwart gat. Soms komen er herinneringen naar boven. Tijdens gesprekken bijvoorbeeld komen flarden uit die tijd boven maar ik kan niet spreken over een weten. Zoals ik met mijn maagzweer nog kan herinneren wat er gebeurde of zoals ik met mijn overspannenheid nog weet wat ik dacht, is de periode na de burn-out eigenlijk een hele vage tijd in mijn herinnering.

Zo was er een gesprek waarin iemand mij vroeg of ik het moment nog weet waarop er iets bij mij knakte. Ondertussen is bekend dat bij mensen met een burn-out, er zo’n moment is waarop het ‘lichtje uitgaat’. Anders dan bij overspannen zijn. Het is een moment waarop je eigenlijk nog totaal geen besef hebt van wat er gebeurd, maar waarop er achteraf gezien duidelijk iets in je hersenen doorbrandt. Ineens herinnerde ik me dat moment weer… Lees hier verder over in de blog Het Zwarte Gat.

Lees verder mijn blog met een aantal burn-out symptomen. Veel symptomen zijn zo algemeen dat het niet altijd herkent en/of erkent wordt. En al helemaal niet door degene die het overkomt. Toch?

Herken je iets bovenstaande blog? Deel het hieronder of stuur me een bericht. Ik hoor graag van jou!

Deel dit op social media: