“Maar het is zo veel!” Daar stond ze voor me. Haar ogen als schoteltjes zo groot. Het water stond al op het randje van haar ogen om over te stromen. Ik zag de rode vlekken in haar nek toenemen, net als de snelheid van het kloppen van haar nekader en de spanning in haar lijf was zichtbaar.
Alles in mij wilde haar geruststellen, wilde uitroepen dat het niet zo is, wilde haar helpen om het op te lossen… en tegelijkertijd wist ik dat ik haar daar absoluut niet mee verder zou helpen.
Dit gebeurde soms dat ineens ‘alles te veel’ was. Haar werk. Haar kinderen. Haar man. Haar familie. Haar studie. Haar vrienden. Haar eigen behoeftes. Haar dromen. Haar wensen. Haar… gewoon alles dus.
We hadden dit gesprek al vaker gevoerd en steeds weer gaf ze toe dat het niet eens echt veel was maar dat het voor haar dan veel voelde. De mist trok op. Ze kon het niet meer overzien. Ze had dan gewoon geen zicht meer op waar ze nou mee bezig was en wat ze wilde bereiken. Laat staan dat ze keuzes kon maken of prioriteiten wist te stellen.
En als ik dan heel goed keek, zag ik een heel klein meisje voor me staan. Een klein meisje dat met oprechte verdrietige ogen haar kleine handjes balden en eigenlijk heel hard wilde roepen ‘help me dan!’ maar ergens had geleerd dat ze het zelf moest doen.
Ik voelde bijna letterlijk die pijn in mijn eigen lijf en heel mijn wezen leefde met haar mee. Wat kun je dan ineens in je volwassen leven zo’n moment ervaren waarop je je eigenlijk juist heel klein, onbeholpen en afhankelijk voelt.
En dat was ze natuurlijk absoluut niet: afhankelijk. Ze was namelijk een zelfstandige onafhankelijke vrouw die altijd alles zelf kon en niemand nodig had. Tot dat…
Omdat we er al op verschillende manieren tijd aan hadden besteed, hoefde ik maar 1 ding te doen… even heel duidelijk diep ademhalen. Ze deed automatisch mee en ik zag direct de ontspanning weer in haar lichaam terugkomen en de rust op haar gezicht. “O ja” was het enige wat ze zei. “Vertel” was mijn enige reactie en even later ging ze weer ontspannen en met het gevoel van overzicht de deur uit.
Soms hebben we gewoon even iemand nodig die er is om te ‘helpen’. Soms alleen door er te zijn. Soms met een luisterend oor. Soms met een oplossing. Soms door je bij de hand te pakken en je van de ene naar de andere kant te helpen. En soms door te helpen de mist te laten optrekken en de oplossing zelf weer te vinden.