Ineens keek ze op omdat ze zich afvroeg hoelang ze al naar haar computer scherm aan het staren was. Ze voelde dat haar wangen warm werden en verschikt keek ze om zich heen of iemand het gezien had.
Haar ogen werden nog groter toen ze zich realiseerde dat ze al ruim 2 uur achter haar buro zat en nog niets had gedaan. Ze had niet eens gemerkt dat ze al die tijd naar haar scherm had zitten staren!
Ergens had zo nog wel geregistreerd dat er gevraagd was of ze koffie wilde en daarop had ze iets bevestigend gemompeld maar dat het ook al op haar buro stond, had ze niet eens gemerkt. Er stond een vergadering gepland waar ze voorbereid naar toe wilde gaan.
Nu merkte ze dat ze niet eens meer kon herinneren waarom. Ergens op de achtergrond hoorde ze een stemmetje die zei ‘dit gaat niet goed!’. Die had ze al vaker gehoord maar ze had het steeds van zich afgeschud.
Op dat moment realiseerde ze zich dat wel heel snel iets moest veranderen, als ze al niet te laat was… Een week later zat ze bij mij in de stoel. Afgelopen week was het er niet beter op gegaan en heeft ze zich ziek gemeld.
Ze kan zich wel voor de kop slaan dat ze niet eerder aan de bel heeft getrokken. “Ik wilde het gewoon niet geloven dat ik zo zwak ben.” Ik fronste mijn wenkbrauwen; hoe vaak heb ik die zin al niet gehoord? Weer legde ik uit dat het tegenovergestelde het geval is en juist omdat ze altijd ze sterk is, ze er nu zo bij zat.
Een zelfverzekerde zelfstandige verantwoordelijk vrouw zat erbij als een verdrietig onzeker klein meisje. Wat had ik haar graag behoed voor dit gevoel! Toch weet ik ondertussen dat het soms zo ver moet komen voordat iemand gaat luisteren naar de signalen van haar lijf.
Gelukkig konden we binnen 3 maanden veel bereiken in het herstel zodat ze weer het gevoel kreeg dat ze er daadwerkelijk wel iets aan kan doen. “Dit nooit meer!” was dan ook haar uitspraak en ik ben het helemaal met haar eens. 1 burn-out is meer dan genoeg! Haar valkuil? Blijven geven lang nadat ze allang haar toegevoegde waarde bewezen had.