Nog voor dat hij kan zeggen waarom hij aan haar buro staat en vraagt of hij haar even kan spreken, barst ze in huilen uit. Hij staart haar geschrokken aan. Het enige wat hij kan uitbrengen is: “Wat is er?” Een waterval aan woorden en tranen volgen en hij verstaat er werkelijk niets van. Ze rent haar kantoor uit terwijl haar collega haar verbaasd nastaart. “Wat heeft zij nou?” komt er nog uit terwijl hij een andere collega aankijk. Deze trekt zijn schouders op. “Geen idee.”
Ze weet niet hoe snel ze moet weg komen. Zo kent ze zichzelf helemaal niet. Op de toilet kan ze wel even schuilen, maar wat gaat ze vertellen. “Wat zou hij wel niet denken?” Ze laat haar emoties nooit zien. Behalve dan als ze boos is of als ze denken dat ze boos is, maar huilen. Ze heeft geen idee hoe dit op te vangen. Nadat de tranen zijn gestopt, kiest ze er voor om er over te lachen en te gooien op de maandelijkse hormonen.
Haar collega’s kunnen er wel om lachen, maar bij thuiskomst zij absoluut niet. Dit kan ze zich in haar werk totaal niet permitteren. Het valt haar wel vaker op dat ze anders reageert dan ze normaal zou doen. Dit moet nu stoppen, maar hoe?
“Misschien een rare vraag”, zeg ik; “Waarom barstte je in tranen uit?” En weer zie ik haar groter wordende ogen vollopen met tranen terwijl ze uitroept: “Weet ik veel!”
Dat is het nadeel van emoties. Je kunt ze wegstoppen, negeren, net doen of ze er niet zijn, volledig vergeten waarom je ze überhaupt gevoelt hebt, maar ze komen je steeds weer opzoeken tot je er eindelijk aandacht aan geeft.
Ik hoop altijd dat iemand hiermee aan de slag gaat voordat ze een burnout krijgt. Helaas is dit vaak pas nadat het lijf niet langer wil meewerken met een burnout tot gevolg.
Emoties zijn net als kinderen. Ze vragen om aandacht en doen dat op allerlei manieren. Discriminatie onder kinderen is niet ok. Dat geldt ook voor je emoties.
Hoe ga jij met emoties om? Mogen ze er zijn? Doe je er alles aan om altijd te blijven lachen? Zijn er emoties die voor jou wel ok zijn? Hou eens een tijdje een dagboekje bij en vermeld hierin hoe jij je voelt, wanneer en welke score je het geeft op een schaal van 0-10. Wat valt je dan op?
Stress doet iets raars met ons lijf en onze emoties. Iedereen ervaart dit op een andere manier en vooral bij een langdurige stress periode overvalt het je ineens. Sommige mensen gaan ineens huilen, maar je kent vast ook wel de mensen die ineens in woede uitbarsten om… tja, waarom eigenlijk… Er zijn zelfs voorbeelden van mensen die zo angstig worden, dat ze de straat niet meer op durven.
Daarnaast is het mij al vaker opgevallen dat ‘blij doen’ een volledig geaccepteerde emotie is. Het gaat zelfs zo ver dat ik mensen in de praktijk krijg, die tijdens het huilen een grijns laten zien. Of als ze boos zijn, nog steeds glimlachen. In sommige gevallen gaat het zelfs zo ver dat wanneer de angst zich volledig laat zien, er keihard om zichzelf gelachen wordt. Waar komt dit verdraaid beeld toch vandaan?
Wanneer ik het ervaren van emoties bespreekbaar maak, dan is iedereen het met me eens dat emoties geuit moeten worden. Er zitten alleen nog al wat voorwaarden verbonden aan door wie en wanneer. Of we nu bewust zijn van die voorwaarden of niet, het is te zien in ons gedrag. De verandering is vaak zichtbaar na een burnout want soms is het ineens niet meer belangrijk wat anderen er van vinden. Hoe heerlijk zou het zijn wanneer we er nu al open over kunnen zijn?!