Ofwel je ervaart ongemak als stress of als verscherpte bewustzijn. Het een werkt vernietigend en het ander animerend.
Bezig zijn om het bezig blijven. Klinkt raar toch?!
Ze kwam binnen en liep onrustig heen en weer voor ze ging zitten. Ook op de stoel kon ze niet stilzitten en bleef elke paar seconden verzitten. Ik dacht terug aan het telefoon gesprek om een afspraak te maken. Ook daar had ik die onrust gemerkt, maar nu was het duidelijk zichtbaar.
Van haar baas moest ze maar eens in gesprek gaan met iemand, want zij (de baas) wist niet meer hoe haar te helpen. Volgens mijn klant had ze het gewoon onwijs druk terwijl haar baas maar bleef roepen dat ze niets op tijd af had. Dat was toch logisch als ze het zo druk had?!
Ik keek haar even indringend aan terwijl ik overwoog welke vraag ik kon stellen die haar baas nog niet gesteld had en/of die mij zou helpen om helderheid zou geven in ‘het probleem’. Uiteindelijk zei ik haar alleen maar: “Lastig hè? Dat stilzitten!” Ze keek op alsof ze een kanon hoorde afvuren. De tranen stroomden over haar wangen… “Ja!”, riep ze uit, “want dit wil ik helemaal niet!”, wijzend naar haar tranen.
Bezig zijn om het bezig blijven zie ik regelmatig bij vrouwen die oververmoeid zijn, druk zijn, zich overal verantwoordelijk voor voelen. Onze huidige cultuur staat het niet toe om je emoties te tonen op de werkvloer. Dat is onprofessioneel. Ik noem het onmenselijk. In mijn wereld zijn emoties de poort tot communicatie, tot begrip voor elkaar, tot openstaan voor de ander. Voel je die ruimte niet dan zoek je naar oplossingen… door bijvoorbeeld vooral heeel druk te zijn…
Waar ben jij heel druk mee?
