Het Zwarte Gat

“Terwijl ik me realiseer dat dit geen oplossing is, voel het ineens als of letterlijk de grond onder mij verdwijnt. Het geluid van de man waarmee ik gesprek ben, vervaagt naar een hol gezoem in de verte. Mijn zicht vernauwt zich langzaam tot 1 zwart puntje waar ik met veel moeite de contouren van het raam waarnaar ik kijk kan waarnemen. Een lichte paniek ontstaat. Als hij het maar niet door heeft. Ik moet hier weg. Zodra ik thuis ben, bel ik de dokter wel.”

Dit was het Zwarte Gat waarnaar ik verwees in mijn blog over mijn burn-out ervaring.

Tijdens mijn zoektocht voorafgaand aan mijn burn-out, had ik namelijk bedacht dat het me leuk leek om vanuit huis kinderopvang te regelen. Zoals je kunt lezen in de blog over mijn thuissituatie* had ik ineens een enorme moederwens. Er waren genoeg moeders in mijn omgeving, die op zoek waren naar een plek waar hun kinderen terecht konden. De prijzen voor kinderopvang waren hoog en de plekken waar ze terecht konden minimaal. Een opvang waar de kinderen konden verblijven, terwijl de moeders boodschappen deden, of gingen werken, of in ieder geval even niet voor de kinderen hoefden te zorgen, leek me dé oplossing voor al mijn problemen. Ik had bedacht dat genoeg moeders in de omgeving te vinden waren, die hier interesse in zouden hebben.

Achteraf gezien zijn dit vermoedelijk mijn eerste stappen geweest op ondernemersvlak. Tot die tijd had ik niet eens bedacht dat je iets anders kon doen, dan in loondienst werken. Zelf zag ik het niet als ondernemen maar eerder als een soort noodzaak. Want ik wilde weg bij mijn werkgever, een oplossing voor de thuissituatie, en eigenlijk was ik moe van het steeds maar rondrennen. Vanuit huis werken met kinderen, leek mij een prima oplossing. Dus ging ik heel zorgvuldig aan de slag. Ik onderzocht en las alles wat ik er over kon vinden. Deed navraag bij mensen die het werk deden. En maakte afspraken met mensen die kinderdagverblijven aanboden.

“You gain strength, courage, and confidence by every experience in which you really stop to look fear in the face. You are able to say to yourself, ‘I lived through this horror. I can take the next thing that comes along.” – Eleanor Roosevelt

Ik stond er mee op en ik ging er mee naar bed. Dé oplossing waarmee ik al mijn problemen in één keer kon oplossen. Alleen bleek bij elke informatiebron die ik aanboorde dat er weer andere problemen voor in de plaats kwamen. Zo waren er wetgevingen opgesteld waaraan ik zou moeten voldoen. Om dat te realiseren was een thuisopvang eigenlijk helemaal geen optie. Daarnaast zou ik het niet alleen kunnen doen. En er werden ook eisen gesteld aan de opleidingen die je had voordat je überhaupt voor kinderen van anderen mocht zorgen. Allemaal terechte eisen eigenlijk. Daardoor werd ik nog creatiever in het oplossen waarbij de grootste uitdaging bleek: Geld.

Dus ik aan de slag met een ondernemersplan waarbij ik overal rekening mee hield en een prima kosten/baten overzicht maakte. Het viel me wel enorm zwaar hoeveel werk het kostte. Toch sleepte ik me door elke dag in de hoop dat er vandaag (of morgen) dan toch een lichtpuntje zou zijn. En toen was er dat moment. Dat ik bij iemand op gesprek was gegaan die mij vertelde dat mijn vermoedde klopte. De wetgeving was op dat moment zo veranderd dat het bijna onmogelijk was om een kinderopvang op te zetten. Tenzij ik aan heel veel geld kon komen. En…vanuit huis was absoluut geen optie.

Op dat moment knakte er iets. Letterlijk.

Herken je iets bovenstaande blog? Deel het hieronder of stuur me een bericht. Wat heeft jou deze situatie opgeleverd? Ik hoor graag van jou!

Kijk ook voor mijn 5 tips bij slaap te kort. Helaas ook bij mij één van de oorzaken. Voorkomen is echt beter dan genezen!